ย้อนรอยเทคโนโลยี

ปี พ.ศ. 2486 เกรซ ฮ็อปเปอร์ (Grace Hopper) นามสกุลเดิม เมอร์เรย์ อายุ 37 ปี ปริญญาเอกคณิตศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยเยล ได้สมัครเข้ากองทัพเรือสหรัฐฯ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 แต่ถูกกองทัพปฏิเสธหลายครั้ง ด้วยอายุเกินเกณฑ์สองปี และมีน้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์ 15 ปอนด์  นอกจากกฎเกณฑ์ที่กำหนดแล้ว กองทัพเห็นว่า ผู้หญิงอาจไม่เหมาะกับเทคโนโลยีทางทหาร และไม่เชื่อว่าผู้หญิงจะทำได้

เกรซไม่ยอมแพ้ เธอพยายามเข้าสู่กองทัพผ่านโครงการ WAVES พวกเขามอบเครื่องแบบให้เธอ พร้อมภารกิจที่แทบเป็นไปไม่ได้

คอมพิวเตอร์ Harvard Mark I

ปี 2487 เกรซ ฮ็อปเปอร์ ได้ทำงานกับคอมพิวเตอร์ยักษ์ Mark I กินพื้นที่ทั้งห้อง หนักกว่า 5 ตัน มีชิ้นส่วนกลไกถึง 750,000 ชิ้น และส่งเสียงดังเป็นจังหวะจากโลหะกระทบกัน ขณะคำนวณวิถีกระสุนปืนใหญ่ เธอไม่เพียงเรียนรู้ แต่ทำให้มัน “สื่อสารภาษาอังกฤษได้”

แนวคิดที่เปลี่ยนโลก

ในช่วงปี 1940–1950 การเขียนโปรแกรมหมายถึงการเขียนโค้ดด้วย ภาษาของเครื่อง  ตัวเลข 0 และ 1 ยาวเหยียด ที่มนุษย์ต้องจำและทำความเข้าใจเหมือนเป็นคอมพิวเตอร์เอง

แต่เกรซมองว่านั่น “กลับหัวกลับหาง”

“ทำไมมนุษย์ต้องพูดภาษาคอมพิวเตอร์?”

“ทำไมเราไม่สอนคอมพิวเตอร์ให้เข้าใจภาษาของเรา?”

วงการคอมพิวเตอร์สมัยนั้นบอกเธอว่า เป็นไปไม่ได้

คอมพิวเตอร์เข้าใจได้แค่ตัวเลข ไม่เคยจะเข้าใจ “ภาษา” ของมนุษย์ได้เลย

เธอกำลังเสียเวลาเปล่า

ปี 1952 เกรซพิสูจน์ว่าพวกเขาคิดผิดทุกอย่าง

เธอประดิษฐ์ คอมไพเลอร์ (compiler) ตัวแรกของโลก ซอฟต์แวร์ที่ “แปลคำสั่งที่มนุษย์อ่านออก” ให้เป็นภาษาของเครื่อง เธอเรียกมันว่า A-0 System

“ไม่มีใครเชื่อฉันเลย” เธอเล่าย้อนหลัง

“ฉันมีคอมไพเลอร์ที่ใช้งานได้แล้ว แต่ไม่มีใครกล้าแตะ เพราะพวกเขายืนยันว่าคอมพิวเตอร์ทำได้แค่คณิตศาสตร์”

แต่เธอยังเดินหน้าต่อ

และคอมไพเลอร์ของเธอกลายเป็นรากฐานของสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า

ภาษาโปรแกรมที่ขับเคลื่อนโลก

ปลายทศวรรษ 1950 เกรซเป็นหัวหน้าทีมพัฒนา COBOL  (Common Business-Oriented Language)

ภาษาที่ออกแบบมาให้คนทั่วไปอ่านเข้าใจได้ โดยใช้คำภาษาอังกฤษจริง เช่น

READ, WRITE, COMPUTE, ADD

ครั้งแรกในประวัติศาสตร์ คนธุรกิจสามารถ “อ่านโปรแกรม” ได้เหมือนอ่านเอกสารทั่วไป

เหล่านักโปรแกรมมิ่งสายเทคนิคหัวเก่าเยาะเย้ย COBOL

มันง่ายเกินไป เหมือนภาษาอังกฤษเกินไป

“โปรแกรมเมอร์จริง ๆ ไม่ต้องการโค้ดที่อ่านง่าย”

แต่สุดท้าย COBOL กลายเป็นภาษาธุรกิจที่ใช้มากที่สุดในประวัติศาสตร์มนุษย์

ทุกวันนี้ ในขณะที่คุณกำลังอ่านข้อความนี้ COBOL ยังคงประมวลผล:

95% ของธุรกรรมตู้ ATM

80% ของการรูดบัตรเครดิต/เดบิตแบบพบหน้า

ระบบจองตั๋วเครื่องบินส่วนใหญ่

ระบบบัตรเครดิตหลักทั่วโลก

ระบบเงินสวัสดิการ Social Security

และธุรกรรมทางการเงินระดับ หลายล้านล้านดอลลาร์ทุกวัน

โค้ดที่เกรซสร้างในปี 1950 ยังคงขับเคลื่อนโลกการเงินในปีปัจจุบัน

The Moth  “บั๊กตัวแรกของโลกคอมพิวเตอร์”

ปี 1947 ระหว่างที่เกรซกำลังดีบั๊ก Mark II เครื่องเกิดขัดข้อง ทีมเปิดเครื่องออกมาและพบว่า

มอดตัวหนึ่งติดอยู่ในรีเลย์ #70

เธอแปะมอดนั้นลงในสมุดบันทึก พร้อมเขียนว่า

“กรณีแรกที่พบว่า บั๊ก ตัวจริงอยู่ในเครื่อง”

มอดตัวนั้นถูกจัดเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์ Smithsonian จนถึงปัจจุบัน

แม้เธอจะไม่ได้เป็นคนคิดคำว่า “bug” แต่เรื่องนี้สะท้อนปรัชญาในการทำงานของเธอ

ค้นหาปัญหา แก้ไข บันทึก แล้วเดินหน้าต่อ

The Nanosecond  เมื่อเธอทำเวลาหนึ่งในพันล้านวินาทีให้จับต้องได้

เกรซเป็นที่รู้จักจากวิธีสอนที่ทำให้เรื่องยากกลายเป็นเรื่องง่าย

เธอพกสายลวดยาว 11.8 นิ้ว  ระยะทางที่แสงเดินทางได้ใน 1 นาโนวินาที เธอยื่นให้พลเรือเอกและผู้บัญชาการ พร้อมอธิบายว่า

“นี่คือระยะที่สัญญาณของคุณเดินทางได้ในหนึ่งนาโนวินาที

ตอนนี้คุณเข้าใจแล้วว่าทำไมการสื่อสารผ่านดาวเทียมถึงมีดีเลย์” จากนั้นเธอหยิบสายลวดขดใหญ่ยาวเกือบ 1,000 ฟุต  ระยะของ 1 ไมโครวินาที

“นี่คือเหตุผลที่คุณไม่ควรเสียเวลา”

เธอทำสิ่งที่มองไม่เห็นให้มองเห็นได้

ทำสิ่งที่เข้าใจยากให้จับต้องได้

ทำวิทยาการคอมพิวเตอร์ให้คนธรรมดาเข้าใจได้ทันที

พลเรือเอกแห่งสหรัฐฯ

เกรซถูกเรียกตัวกลับจากการเกษียณหลายครั้ง เพราะกองทัพต้องการความเชี่ยวชาญของเธอ

เธอตอบตกลงทุกครั้ง

เธอเกษียณจริง ๆ ในปี 1986 ขณะอายุ 79 ปี

ในฐานะ พลเรือเอก Grace Hopper

เป็นนายทหารประจำการอาวุโสที่สุดในกองทัพเรือสหรัฐฯ ตอนนั้น

เธอได้รับ

– เหรียญ Defense Distinguished Service Medal

– ปริญญากิตติมศักดิ์กว่า 40 ฉบับ

– ได้รับเกียรติบรรจุใน National Women’s Hall of Fame

และในบทสัมภาษณ์สุดท้าย เธอยังคงสวมเครื่องแบบเรียบร้อย

พร้อมแจกสายลวด “หนึ่งนาโนวินาที”

“คุณไม่มีข้ออ้างที่จะช้าอีกแล้ว”

เธอยิ้มแล้วพูดเช่นนั้นเสมอ

ตำนานที่ไม่เคยตาย

เกรซ ฮ็อปเปอร์ เสียชีวิตวันที่ 1 มกราคม 1992 อายุ 85 ปี

กองทัพเรือตั้งชื่อเรือพิฆาตว่า USS Hopper (DDG-70) เพื่อเป็นเกียรติ

มหาวิทยาลัยเยลตั้งชื่อระบบซูเปอร์คอมพิวเตอร์ตามเธอ

กูเกิลตั้งชื่ออาคารตามเธอ

ไมโครซอฟท์จัดงาน Grace Hopper Celebration  งานรวมตัวผู้หญิงในสายเทคโนโลยีใหญ่ที่สุดในโลก

แต่ “มรดกที่แท้จริง” ของเธอนั้นอยู่ในชีวิตประจำวันของเราทุกคน

ทุกครั้งที่คุณใช้คอมพิวเตอร์และมันเข้าใจสิ่งที่คุณสั่ง

คุณกำลังใช้วิสัยทัศน์ของเกรซ

ทุกครั้งที่คุณอ่านโค้ดที่มีความหมาย

คุณกำลังอ่านภาษาโปรแกรมที่เธอผลักดัน

ทุกครั้งที่คุณดีบั๊ก

คุณกำลังใช้กระบวนการที่เธอเป็นคนวางพื้นฐาน

เธอถูกบอกว่า

– คอมพิวเตอร์ซับซ้อนเกินไปสำหรับผู้หญิง

– มนุษย์ไม่มีวันทำให้คอมพิวเตอร์เข้าใจภาษาอังกฤษได้

– เธอแก่เกินไปที่จะรับใช้ประเทศ

และเธอพิสูจน์ว่าทุกอย่างนั้น ผิดหมด

เกรซ ฮ็อปเปอร์ ไม่ได้แค่เขียนโปรแกรม

เธอ “เขียนอนาคต”

เธอพิสูจน์ว่าเทคโนโลยีควรรับใช้มนุษย์ ไม่ใช่มนุษย์รับใช้เทคโนโลยี

เธอแสดงให้เห็นว่าซอฟต์แวร์ที่ดีที่สุดคือซอฟต์แวร์ที่มนุษย์เข้าใจ

และอายุไม่ใช่อุปสรรคของผู้มีวิสัยทัศน์

พวกเขาเรียกเธอว่า “Amazing Grace”

แต่เธอพูดเสมอว่า

“เรียกฉันว่า Admiral”

ทุกครั้งที่คุณกด ATM ใช้บัตรเครดิต จองตั๋วเครื่องบิน หรือใช้คอมพิวเตอร์ที่พูดภาษาของคุณแทนเลขฐานสอง

คุณกำลังยืนอยู่บนรากฐานที่เธอสร้างไว้

Rear Admiral Grace Hopper (1906–1992)

ผู้หญิงที่สอนให้คอมพิวเตอร์พูดภาษาอังกฤษ และเปลี่ยนโลกไปตลอดกาล

“ประโยคอันตรายที่สุดในโลกคือ ‘เราทำแบบนี้มาตลอด’ ”

— Grace Hopper

เพราะเธอไม่เคยทำสิ่งใด “ตามแบบเดิม” และโลกทั้งใบจึงดีขึ้นเพราะเธอ

The Curiosity Curator

เจาะเวลาหาอดีต ถอดความ

วอลเตอร์ ฮันท์ ผู้คิดค้นและประดิษฐ์เข็มกลัด (เข็มซ่อนปลาย) ขึ้นในปี 1849 (พ.ศ. 2392) ปัจจุบัน เข็มกลัดยังคงมีลักษณะเหมือนตอนที่เขาเริ่มประดิษฐ์ขึ้นเกือบทุกประการ

น่าเศร้าที่ฮันท์ จำเป็นต้องชำระหนี้ตอนนั้น 15 ดอลลาร์ เขาจึงขายสิทธิบัตรไปในราคาเพียง 400 ดอลลาร์ ซึ่งน้อยกว่ารายได้มหาศาลที่ได้จากการประดิษฐ์ในภายหลังมาก โดยบริษัทอื่นๆ สร้างรายได้มหาศาลจากผลิตภัณฑ์นี้

เข็มกลัดนี้ ออกแบบเรียบง่าย แต่มีประสิทธิภาพมาก ด้วยลวดชิ้นเดียวพร้อมสปริงขด พร้อมตัวล็อกป้องกัน (ซ่อนปลายแหลมเพื่อความปลอดภัย)

นอกเหนือจากเข็มกลัดนี้แล้ว ฮันท์ยังได้พัฒนาจักรเย็บผ้า ปืนไรเฟิลแบบตีซ้ำ กระดิ่งรถราง และปืนไรเฟิลรุ่นก่อนอย่างวินเชสเตอร์ แม้ว่าความคิดสร้างสรรค์ของเขา จะมีอิทธิพลต่ออุตสาหกรรมต่างๆ มากมาย แต่เขาแทบไม่ได้รับประโยชน์ จากสิ่งที่เขาประดิษฐ์ขึ้นเลย แต่ตำนานของเขายังคงอยู่

ขอบคุณ

• อัตนัย

• https://www.britannica.com/story/history-of-technology-timeline

ภาพแสดงการประชุม Solvay Conference ครั้งที่ 5 ในปี 1927 เป็นการรวมตัวของนักวิทยาศาสตร์ชั้นนำของโลกในยุคนั้น โดยเฉพาะในสาขาฟิสิกส์ควอนตัม และฟิสิกส์ทฤษฎี เช่น อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์, นีลส์ บอร์, มารี กูรี, เออร์วิน ชเรอดิงเงอร์, และแวร์เนอร์ ไฮเซนเบิร์ก เป็นต้น

การประชุมครั้งนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อพัฒนาการของฟิสิกส์ควอนตัม โดยเฉพาะการถกเถียงเกี่ยวกับธรรมชาติของควอนตัม ระหว่างไอน์สไตน์ และบอร์

นอกจากนี้ ยังเป็นการรวมตัวของบุคคลที่ได้รับรางวัลโนเบลมากที่สุดในภาพเดียว ถือเป็นหมุดหมายสำคัญในประวัติศาสตร์ของวิทยาศาสตร์

การประชุม Solvay Conference นี้ ถือเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญของวิทยาศาสตร์ โดยเฉพาะในด้านฟิสิกส์ควอนตัม ซึ่งเป็นยุคที่แนวคิดดั้งเดิมของฟิสิกส์แบบนิวตัน เริ่มถูกท้าทายและเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ผู้เข้าร่วมประชุมในภาพนี้ ล้วนเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่มีบทบาทสำคัญในการพัฒนาฟิสิกส์ยุคใหม่ และบางคนเป็นผู้บุกเบิกแนวคิดที่ปฏิวัติวงการ เช่น:

1. อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ (Albert Einstein): นำเสนอความเห็นที่คัดค้านการตีความทางควอนตัมแบบโคเปนเฮเกน โดยเชื่อว่าธรรมชาติควรมีความแน่นอนมากกว่าที่ควอนตัมอธิบายไว้

2. นีลส์ บอร์ (Niels Bohr): หัวหน้าฝ่ายแนวคิดโคเปนเฮเกน ซึ่งอธิบายว่าควอนตัมเป็นเรื่องของความน่าจะเป็นและไม่สามารถคาดการณ์ได้อย่างแน่นอน

3. มารี กูรี (Marie Curie): นักวิทยาศาสตร์หญิงผู้บุกเบิกการศึกษากัมมันตรังสี และเป็นผู้หญิงคนเดียวในภาพ

4. แวร์เนอร์ ไฮเซนเบิร์ก (Werner Heisenberg): ผู้คิดค้นหลักความไม่แน่นอน (Uncertainty Principle)

5. หลุยส์ เดอ บรอยล์ (Louis de Broglie): ผู้เสนอแนวคิดเรื่องลักษณะคลื่นของอิเล็กตรอน

ในที่ประชุมมีการถกเถียงอย่างเข้มข้น เช่น การโต้เถียงระหว่างไอน์สไตน์ และบอร์เกี่ยวกับความหมายของกลศาสตร์ควอนตัม โดยไอน์สไตน์กล่าวว่า "พระเจ้าไม่เล่นลูกเต๋า" (God does not play dice) เพื่อวิจารณ์ความไม่แน่นอนในควอนตัม ขณะที่บอร์ตอบกลับว่า "อย่าบอกพระเจ้าว่าจะทำอะไร" (Do not tell God what to do)

ภาพนี้ยังสะท้อนถึงการเปลี่ยนผ่านทางวิทยาศาสตร์และปรัชญาในยุคนั้น ซึ่งนำไปสู่ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่เรายังใช้อยู่ในปัจจุบัน เช่น คอมพิวเตอร์, เลเซอร์, และเทคโนโลยีควอนตัมอื่น ๆ

• Krittidet Chanthake

• น็อตหกเหลี่ยม (Hexagon Nut): เป็นน็อตที่พบได้บ่อยที่สุด มีหกด้าน

• น็อตกรง (Cage Nut): ใช้ในตู้แร็คและตู้ต่างๆ ยึดเข้ากับรูสี่เหลี่ยม

• น็อตหน้าแปลน (Flange Nut): มีหน้าแปลนกว้าง (ฐานวงกลม) ทำหน้าที่เหมือนแหวนรอง

• น็อตเชื่อมหกเหลี่ยม (Hexagon Weld Nut): ออกแบบมาเพื่อเชื่อมติดกับวัตถุอื่น

• น็อตล็อคตัวเองแบบเม็ดมีดไนลอน (Nylon Insert Self Lock Nut): มีเม็ดมีดไนลอนที่จับสลักเกลียวเพื่อป้องกันการคลาย

• น็อตสี่เหลี่ยม (Square Nut): น็อตสี่ด้าน มักใช้ในงานรุ่นเก่า

• น็อตปีกผีเสื้อ (Wing Nut): มี "ปีก" สำหรับขันด้วยมือ

• น็อตตัวยู (U Nut): น็อตแบบหนีบที่พอดีกับขอบแผง

• น็อตเคป (Kep Nut): มีแหวนรองแบบหมุนอิสระติดอยู่

• น็อตตัวทีสำหรับช่อง (T-Nuts For Channels): ออกแบบมาเพื่อเลื่อนเข้าไปในช่องตัวที

• น็อตกด (Push Nut): ตัวยึดแบบกดที่จับเพลา

• น็อตพัล (Pal Nut): น็อตล็อคเกลียวเดี่ยว

• น็อตปราสาท (Castle Nut): มีช่องสำหรับหมุดผ่าเพื่อป้องกันการคลาย

• น็อตครอบ (Cap Nut): น็อตปลายปิดที่ครอบปลายสลักเกลียว

• น็อตข้อต่อ (Coupling Nut): ใช้สำหรับต่อแท่งเกลียวสองอัน

• น็อตล็อคบาง (Jam Nut): น็อตบางที่ใช้ล็อคน็อตอีกตัวให้อยู่กับที่

nut ในความหมายนี้ ภาษาไทยเรียกเพี้ยนเป็น “น็อต” และขยายความหมายไปถึง screw (สกูร) ที่มีลักษณะเป็นแท่งเกลียว เมื่อพูดถึง “น็อต” คนไทยจะนึกถึง screw มากกว่า nut ไปแล้วด้วยซ้ำ

• ว่าด้วยเรื่องของภาษา